İlgilenilmek, tüm çocukların hatta tüm insanların ortak bir ihtiyacıdır. Dünyaya haz odaklı olarak gelen bebekler çevrenin onlara verdikleri tepkiler ile yavaş yavaş davranışlarını şekillendirmeye başlarlar. Bu şekillenmeler, yavaş yavaş karaktere dönüşmeye başlar.
Birileri tarafından fark ediliyor olmak, insanların temel ihtiyaçları arasındadır. Ebeveynler bu temel ihtiyacı atladıkları zaman, çocuklar bu ihtiyacı elde etmek için farklı arayışlara yönelirler. Yaptıkları olumlu davranışlar ile ilgiyi istedikleri gibi üzerlerine çekemezlerse, olumsuz davranışlar ile çekmeye çalışırlar. Ebeveynler bununla başa çıkamazlarsa, bu olumsuz davranışların kalıcı olma ihtimali yüksek olur. Örneğin, bir çocuk sadece ağlayarak kendini ifade edince, susması için istediği yapılırsa ve normal zamanlarda o çocukla onun ilgi ihtiyacını karşılayacak kadar ilgilenilmez ise bu çocuğun ağlayarak kendini ifade etme davranışı pekişmiş olur. Normalde ilgi ihtiyacı karşılanan ve ağlamadığı zamanlarda kendini ifade etmesine izin verilen çocuğun ise güzel davranışları pekişir.
Çoğu kimse, onlardan rahatsız olana kadar olaylara verdikleri tepkileri sorgulama ihtiyacı çekmez. Halbuki her davranışımızın altında onları neden öyle yaptığımızın bir sebebi bulunur. Bu sebepler, bir yerde bizim alışkanlık diye nitelendirdiğimiz duruma dönüşür. Örneğin; gergin zamanlarda kişi, çocukluğundaki ya da ergenliğindeki gerginlik ile baş ederken verdiği tepkileri verir ve bunu o an farkında olarak yapmaz. Olayın üzerinden zaman geçince ‘Keşke bu tepkiyi vermeseydim.’ düşüncesi belirir. Bu tepkiler genelde kontrol edilemez yani çocuklukta pekişmiş olan tepkiler yetişkinlikte otomatik olarak davranışa dökülür.
Bakıldığında, ebeveynler kendi davranışlarını değerlendirmelilerdir. Çocukların dikkat çekmek için yaptıkları davranışları artırmak ya da azaltmak bu değerlendirme ile değişebilir. Bu konuya baş etmekte zorluk çekenlerin ise bir uzmandan yardım almaları gerekmektedir.
